สวัสดีคับ ช่วงนี้ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ผมมักได้รับการสัมภาษณ์เป็นระยะๆ และประเด็นก็มักเกี่ยวข้องกับเรื่องของการที่คนพิการควรได้รับโอกาสในการพัฒนาในด้านต่างๆ โดยเฉพาะด้านอาชีพ ทำให้แอบคิดไปในด้านบวกไม่ได้ว่า สังคมกำลังสนใจประชากรคนพิการมากๆ ทั้งเชิงสังคม และเชิงนโยบาย ดังนั้น บทความนี้จึงพิมพ์ถึง น้องเหมียว ที่เป็นนิสิตของ ม.ศิลปากร กำลังทำจุลนิพนธ์ หนังสือสารคดีสะท้อนสังคมเรื่อง "คนพิการที่ไม่ได้รับโอกาสในการทำงาน" แน่นอนผมยินดีมากนะครับ เพราะเป็นประเด็นที่ผมคาใจมากนานมากแล้ว ว่าทำไม.....
พนักงานขององค์กร เมื่อต้องกลายเป็นคนทุพพลภาพ แล้วถึงต้องถูกให้ออกจากงาน วัฒนธรรมนี้เป็นรากเห้าที่ทำให้ตายยังไง ใน Generation นี้ การที่คนพิการจะมีงานทำจากนายจ้างนั้นเป็นเรื่องยาก ในเมื่อคนที่เคยทำงานให้คุณอยู่ คุณรู้ฝีมือเขา ใช้ความสามารถเข้าอยู่ พอเขากลายเป็นคนทุพพลภาพ หรือพิการ คุณก็ให้เขาออก ไปนับอะไรที่จะมานั่งหา หรือรับคนพิการเข้าไปทำงานใหม่ ยกเว้นเสียแต่ว่าจะเปลี่ยนวัฒนธรรมทางความคิดนี้ได้ ซึ่งผมก็ว่า ไม่เร็วนัก
หลังจากที่ผมได้อบรมให้กับคนพิการ และผู้สูงอายุ แล้ว และให้สัมภาษณ์ทาง Nise Corporation แล้ว ก็ถึงคิวของน้องเหมียว เราจึงมานั่งคุยกันตรงด้านข้างของ "ลานสานฝัน" ใช้เวลาร่วมกันไม่นานนะครับ ผมนำภาพมาฝากเพื่อนๆ ด้วยครับ
ก่อนจบ ผมขออกตัวก่อนนะครับ ให้กับน้องๆ นิสิต นักศึกษา ผมยินดีให้ข้อมูลทุกเรื่อง ทุกด้าน ที่เกี่ยวข้องกับคนพิการ วงการคนพิการ ทุกระดับ สำหรับงานจุลนิพนธ์ หรือวิทยานิพนธ์ หรือโครงการ หรืองานสำรวจ นะครับ
ขอบคุณครับ
ปรีดา ลิ้มนนทกุล
คนทุพพลภาพมืออาชีพ
ปรีดา ลิ้มนนทกุล
คนทุพพลภาพมืออาชีพ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น